Okkar saga er svona!
Jón Ævar Ármannsson
fd. 22. Febrúar 1997 – dd. 3. janúar 2007.
Aðfangadagur 24 desember 2006.
Undirbúningur jólanna hófst í aðventu og var mikil spenna hjá 9 ára dreng að
undirbúa jólin skreyta sem mest og hafa allt flott, og daginn fyrir aðfangadag var
mikil spenna því að á morgun væru jólin og allt skyldi vera fallegt og klárt.
Jólasveinninn hann Kertasníkir gaf alltaf pakka í skóinn á aðfangadag og snemma
var vaknað þennan morgun til að athuga með skóinn og í þetta skiptið voru tvær
talstöðvar í pakkanum frá sveinka og gleðin var ótrúleg óskin rættist, og sveinki las
óskina í bréfinu frá stráksa. milli tólf og hálf eitt fór stráksi í jólasturtuna sína til að
vera hreinn og strokinn og klár í sparifötum þegar að hátíðin gengi í garð. En á
örfáum mínútum breyttist allt ! Systur hans biðu í stofunni á neðri hæðinni á
meðan að bróðir þeirra var að þvo sér og eftir nokkra stund tóku þær eftir því að
það var byrjað að dropa niður úr loftinu frá baðherberginu, drengurinn okkar var
á floti, á hvolfi, andlitið í vatninu, í sturtuklefanum sem hafði fyllst af vatni þar sem
líflaus líkaminn hans lá og ekkert lífsmark…
Pabbi hans tók hann hratt og öruggtupp úr lagði hann á gólfið og byrjar endurlífgun,
ég móðirin hringi í neyðarlínu og yngri systir hans hleypur yfir til nágrannans sem er
Slysavarnarfulltrúi og hún kemur hlaupandi og aðstoðar pabbann og í raun tekur yfir og
tekur við.
Á einu augnabliki er allt heimilið orðið yfirfullt af fólki, lögreglumönnum, og bráðaliðum
á sjúkrabílum.
Saman tekst þeim að koma hjarta drengsins aftur í gang og hann
var borin niður á stofugólf og settur á börur og út í sjúkrabíl, við foreldrarnar
förum hér út á pall og beint í lögreglubíl og á eftir sjúkrabílnum niður á Hringbraut
LSH Sjúkrahús. Þar tók á móti okkur hjúkrunarfólk sem var yndislegt og hugaði vel
að okkur og það var hringt í séra Pálma Matthíasson prestinn okkar sem mætti
eins og skot og sat með okkur og beið. Á meðan að á þessu gekk öllu saman
áttum við tvær dætur sem við skildum við hér heima, hvar voru þær og hver
hugsaði um þær?
Við fengum svo sem litlar upplýsingar um það, því miður. Þarna
hefðum við hjónin viljað hafa með okkur einn aðila einn tengilið sem uppfræddi
okkur um stöðuna td. Drengurinn okkar er færður upp á Gjörgæsluna á
Hringbrautinni sem er í gömlu álmunni og þangað löbbum við og þar tekur við
önnur bið á stofu með prestinum, þögnin er þrúgandi og tíminn er kyrr. Síðan
kemur læknir og ræðir við okkur og útskýrir fyrir okkur stöðuna og þeir hafi borað
í höfuð hans til að setja þrýstingsmælir og að við megum nú sjá hann áður en
hann verði svo fluttur frá þeim niður í Fossvog á gjörgæsluna, en þar eru þeir með
kælivél sem hann verður settur í, honum verður haldið sofandi og kældur til að
vernda heilann. Við ákveðum að taka mynd af honum á símann okkar til að sýna
systrum hans til að útskýra betur fyrir þeim hvernig hann er nú svo þeim líka
bregði ekki eins mikið þegar þær fá að sjá hann. Nú megum við fara heim og við
verðum látin vita hvenær hann verði fluttur og hvernig staðan verði. Við hjónin
löbbum út með séra Pálma sem þurfti að yfirgefa okkur vegna aftansöngs jóla í
Bústaðarkirkju, þarna stöndum við því ein og yfirgefin og vitum ekki neitt í okkar
haus og vitum ekki einu sinni hvernig við eigum að komast heim til dætra okkar
sem biðu í óvissu líka. Aftur þarna hefðum við viljað tengilið sem hefði séð um að
hringja í einhvern og láta sækja okkur. Við hringjum í nágrannann, mann
slysavarnarfulltrúans, og hann kemur og sækir okkur og fræðir okkur um stöðu
mála og það komi tryggingarfulltrúi/tjónamaður og meti stöðuna á eigninni okkar
og að dætur okkar séu í góðum höndum á þeirra heimili með þeirra börnum.
Hvað nú ? Hvað gerum við ?
Við settumst niður með þeim sómahjónum sem
ræddu við okkur og spjölluðu, það var fyrsta áfallahjálpin okkar, og það frá
nágrönnum okkar sem við getum fullseint þakkað fyrir alla þá aðstoð sem þau
veittu okkur, stelpurnar okkar höfðu verið í góðum höndum hjá þeim á meðan að
við vorum í burtu og voru búnar að baða sig og klæða sig í sparifötin. Við fórum
yfir í íbúðina okkar og metum vegsummerkin þar sem vatnið flæddi frá
baðherberginu á efri hæðinni og niður á neðri hæðina, þar höfðu nágrannar okkar
og móðuramma barnanna tekið sér tíma frá sínu jólahaldi í að hugsa um allt fyrir
okkur og þá meinum við allt það var búið að þrífa upp alla bleytuna og gera eins
fínt og mögulegt var og það verður okkur ómetanlegt alla tíð, við kveikjum aftur á
ofninum þar sem jólamaturinn var komin í ofninn og klárum að elda hann, en öllu
rafmagni var slegið af íbúðinni vegna vatnsins, eitthvað þurftum við jú að borða
þótt svo að matarlistin væri ekki mikil eftir svona mikla rússibanaferð tilfinninga,
móðir mín, móðuramma þeirra sem býr í næsta húsi og er alltaf með okkur á
jólunum hafði tekið að sér að bíða með hundinum okkar eftir að við kæmum til
baka, hún var í sama áfalli og við en saman tókst okkur að ljúka þessum örlagaríka
degi með dætrum okkar.
Og um kvöldið fórum við á Gjörgæsluna í Fossvoginum
og sáum drenginn okkar, bróðir þeirra systra og amman barnabarnið sitt, hann var
komin í kælivélina og haldið sofandi og tengdur allskonar slöngum og dóti sem
flestum fullorðnum bregður við að sjá og hvað þá börnum sem eru 11 ára og 13
ára. Núna tóku við tíu langir dagar þar sem beðið var í mikilli óvissu um það hvort
að drengurinn hefði þessa þrekraun af, en því miður þá reyndist þetta vera of
mikið fyrir elsku drenginn okkar sem kvaddi þennan heim á endanum 3.janúar
2007.
Það var engin hjálp í sjálfu sér í boði né stuðningur fyrir okkur og dætur
okkar á meðan á þessum tíma stóð. Og við hjónin tókum þá ákvörðun um að
ganga frá honum sjálf fyrir kistulagningu og hafa dætur okkar með í ráðum með
það í hvaða fötum hann væri og hvað færi með honum í kistuna því að við hefðum
bara þetta eina tækifæri til að kveðja hann og hafa þetta eins og við vildum. Og
eftir kistulagningu og jarðaför tók við rútínan á ný, stelpurnar í skólann og vinnan
hjá eiginmanninum. Ég móðirin var frekar leitandi eftir stuðningi og hjálp og það
sem ég fann var litlir englar. is en fannst ég ekki þar inn vegna þess að það var
meira vegna fósturláta og ungabörn, og mér fannst ég ekki heldur passa inn í
sorgarhópinn Ný Dögun.
Svo ég fór að fara til Sr Lenu Rós Matthíasdóttur í
Grafarvogskirkju í viðtöl og bar þetta einmitt upp við hana að ég fyndi mig hvergi í
sorginni í sorgarhóp, og að mig Lísebet Unnur langaði gjarnan að fá meiri aðstoð
bæði fyrir okkur hjónin og dætur okkur til að tala um sorgina og fá hjálpina sem
virtist ekki vera til staðar og ekki vera í boði nein staðar. Þannig að í sameiningu
ákváðum við Lena að setja okkur í sambandi við Sr Vigfús Bjarna sjúkrahúsprest og
fengum hann til liðs við okkur og Lena Rós lagðist yfir að kynna sér efni fyrir
sorgarhópa og úrvinnslu og þannig varð það úr að fyrsti Sorgarhópurinn í
Grafarvogi varð til og mynduðust góð tengsli milli þeirra foreldra sem voru saman
í sorginni yfir skyndidauða barna sinna.
Svo þegar leið á sorgarferlið hjá mér
langaði mig að fara með þetta enn lengra og stofnaði hóp á Facebook í samráði
við Lenu Rós og þannig varð til síðan Verndarengillinn, og síðan settum við okkur í
samband við Pétur Emilsson og ræddum þá hugmynd að fara með þetta enn
lengra og stofna eitthvað til að hjálpa foreldrum sem voru í sömu sporum og við í
sorginni og söknuði yfir missi barna okkar, sem myndi vera til staðar og styrkja og
hughreysta foreldra og aðstandendur, s.s systkyni, ömmur og afa og aðra ættingja
sem ekki síður syrgja látna barnið með okkur.
Og þannig var blaðið brotið ogramminn kominn og svo tóku þau Lena Rós og Pétur
og fleira gott fólk við og úrvarð að Stofnfundur samtakanna var stofnaður í
Grafarvogskirkju og fólk var beðiðum að skrifa niður á miða tillögur að nafni á
samtökunum og varð þetta fallega nafn Birta fyrir valinu.
Og nú í dag eru Landssamtök Birtu til með góðu fólki í stjórn
og vonumst við til að það eflist og stækki og dafni farsællega og verði öflugra í að
styðja og hjálpa leitandi foreldrum og aðstandendum í sorg sinni sem vita ekki
hvert þeir eiga að snúa sér. Því andlega og líkamlega er maður ekki í standi til að
hugsa eftir jarðaför barnsins sins og því væri bæklingur Birtusamtakanna sem
stendur til að búa til og afhenda þegar andlát barns ber að þegar um hægist og
tími gefst til að hugsa að þá er bæklingurinn einmitt til staðar og mun klárlega
vera aðstandendum Birta í dimmunni og sorginni.
